Boğaziçi köprüsü (İstanbul), İstanbul’ un Asya ve Avrupa yakalarını birbirine bağlayan, başka bir deyişle. Avrupa’dan Ortadoğu’ya transit geçişi sağlayan karayolu köprüsü.
İstanbul boğazında ilk köprü İ.Ö. 513 yılında Rumeli ve Anadolu hisarları arasında kuruldu. Pers hükümdarı Darius, yan yana dizdirdiği salları bir köprü gibi kullanarak ordusunu Asya’dan Avrupa’ ya geçirmiştir. Osmanlı döneminde de bazı tasarımlar önerildiyse de gerçekleşemedi. 1900 yılında Anadolu-Bağdat demiryolu kumpanyası Abdülhamit II “Hamidiye köprüsü” adını taşıyacak, Rumeli ve Anadolu hisarları arasında kurulacak ve Avrupa-Asya arasındaki demiryolu bağlantısının kesintisizliğini sağlayacak bir tasarım sundu, ama bu tasarım da kâğıt üzerinde kaldı.
1950’li yıllarda, İstanbul boğazı üzerine köprü yapılması işi kararlı bir biçimde ele alındı. 1955’te Karayolları genel müdürlüğü, en uygun öneriyi sunan “De Leuw and Carter” adlı kuruluşa Boğaz köprüsü ve çevre yolları projesini verdi ve en uygun yöntemin asmaköprü olacağı saptandı. Tasarımın uygulanması. 31 eylül 1957’de TBMM’den geçerek yürürlüğe girdi. 1970’te Karayolları genel müdürlüğü, inşaat işini 127 milyon dolara bir Alman-İngiliz konsorsiyumuna verdi. 20 şubat 1970’te temeli atılan köprü. Cumhuriyetin 50. yılı olan 29 ekim 1973’te resmen trafiğe açıldı. 1 345 işgününde tamamlanan köprü için 77 bin m2 alan kamulaştırılırken, kazılardan 63 bin m3 toprak çıkarıldı. Yapımda 71 bin m3 beton, 17 bin ton yapı çeliği, 4 bin ton betonarme çeliği, 6 bin ton kablo çeliği kullanıldı.
Boğaziçi Köprüsü’nün toplam uzunluğu 1 560 m, orta açıklığı 1 074 m, genişliği 33,40 m, deniz yüzeyinden yüksekliği 64 m, kule ayaklarının yüksekliğiyse 165 m’dir.
1973 yılında açılışından bu yana gerek İstanbul, gerek Türkiye düzeyinde önemli bir ihtiyacı karşılayan Boğaziçi köprüsü giderek yetersiz kaldı, boğazı başka noktalardan da geçme gereği doğdu. Bunun üzerine Kanlıca ile Baltalimanı arasında ikinci bir köprü inşa edildi.