Dört halife dönemi, islam tarihinde Hz. Muhammet’in ölümünden sonra halife seçilen Ebubekir ve onu izleyen Ömer, Osman, Ali’nin halifeliklerini kapsayan dönem (632-661).
Dört halife döneminde Hz Muhammet’in ölümünden sonra baş gösteren bedevi kabilelerin dinden dönme hareketi bastırıldı (Rıdde savaşları), islam fetihleri Filistin ve Mısır’daki bizans, İran ve Irak’taki sasani topraklarını kapsayacak biçimde genişledi (Yermuk savaşı 636, Kadisiye savaşı 637). Müslümanlık Arabistan yarımadası sınırlarından taşarak Asya ve Afrika’da çeşitli kavimlerce benimsendi. Yeni kurulan islam devletinin hukuki ve siyasi temelleri atıldı. Öte yandan Osman ve Ali’nin halifelikleri döneminde ortaya çıkan iç çekişmeler islam dünyasını uzun yıllar derinden etkileyen mezhep ayrılıklarının ve iç savaşların başlangıcını oluşturdu.
Dört halife dönemi islam tarihinin Peygamber dönemi (asrı saadet) faziletlerinin yaşatıldığı saf ve parlak bir çağı olarak kabul edilir. Dört halife, eski Doğu nun bütün servetine sahip oldukları halde sürdürdükleri sade hayatla saf müslümanlığın örnek önderleri oldular. Bu nedenle onlara -dünyaya düşkün emevi halifelerinden ayırt etmek için- “Hulefa-i raşidin” (olgun halifeler) denilmiştir.