Eski çağda filozofların çoğu aşkı yalnızca bedeni bir istek olarak gördüler; ama Sokrates, Platon, Aristoteles, Stoacılar, Plutarkhos için aşk, en yüce ve en ince duygu demekti. Şölen’de anlatılan Platon’un aşk teorisi özellikle meşhurdur. Aşk, güzelliğin doğurduğu bir çekiciliktir, gerçek güzellik ise düşünce ile kavranan güzelliktir. Yeryüzünde duyusal güzellikler, gerçek güzelliğin sadece kaba birer taslağı, solgun birer yansımasıdır. özellikle Descartes ve Spinoza gibi klasik filozoflarda aşk, bir tutkudur ve kişi onu dizginlemek için aklını kullanarak, duru ve temiz bir duygu haline getirmelidir. Plotinos, aziz Augustianus veya Pascal gibi mistiklerde her çeşit aşk Tanrı sevgisine dönüşür ve her şeyin son nedeni olan bir tek sevgi vardır.
Romantizmle birlikte, Nietzsche, Schopen-hauer ve Hartmann aşkı insan soyunu sürdürmek amacıyla insana kurulan bir tuzak olarak görürler. Herbert Spencer’in, aşk duygusu üzerine çok ünlü bir çözümlemesi vardır. Spencer’e göre cinsel sevgide yer alan unsurlar şunlardır: 1. duygulanma; 2. hayranlık; 3. beğenilme sevgisi; 4. kendine değer verme; 5. sahip olmak zevk ve duygusu; 6. daha büyük bir eylem hürriyetinin verdiği zevk; 7. sempati coşkunluğu.