Hoyrat: Türk halk edebiyatında Güneydoğu Anadolu, Kerkük gibi bölgelerde ezgiyle söylenen cinaslı manilere verilen ad.
Hoyratlar, genellikle 4 mısradan oluşur; çoğu kez ilk mısra ile son mısra arasında bağ bulunur. Arkadaş toplantılarında, kına, düğün, bağ-bahçe çalışmaları, dinsel törenler sırasında okunan hoyratlar yiğitlik, sevgi, gurbet, sevinç, keder, ölüm gibi konuları ele alır.
Cinaslı mânilere benzer. İçeriğinde daha ziyade aşkın ve kahramanlığın öne çıktığı hoyratlar, biçim olarak ahenkli, cinaslı kelimelerden ve genellikle yedi heceli dizelerden kurulur. Hoyrat, Kerkük, Diyarbakır, Erzurum, Elazığ, Urfa, Kars yörelerinde yaygındır. Kafiye düzeni aaxa şeklindedir. Hoyratların ilk dizesi diğerlerinden kısadır; bu dize, bir anlamı olsa da, sonraki dizelere ayak veren cinaslı bir kelimeden oluşur. Mısra sayısı 6 veya 8 olan hoyratlar da vardır.
Hoyrat örnekleri:
Güle naz
Bülbül eyler güle naz
Gezdim gönül bağını
Ağlayan çok gülen az.
Yüz aya değer
Hüsnün yüz aya değer
Ay var bir güne değmez Gün var yüz aya değer.
Düşte gör
Hayalde gör düşte gör
Düşenin dostu olmaz inanmazsan düş de gör.