Araplar’da cahiliye döneminde içkiye büyük düşkünlük vardı. Müslümanlığın ilk dönemlerinde de içki yasaklanmış değildi. Araştırmacılar, Kuran’ın içki ile ilgili ayetlerinin içeriklerini göz önüne alarak, İslam dininde içki yasağı konusunda aşamalı bir yöntem izlendiğini belirtirler. Buna göre, Kuranda bu konuya ilk kez “Sizler hurma ve üzüm ürünlerinden içki ve iyi bir besin olarak yararlanırsınız (VI, 67)” ayetiyle değinilir ve burada içki “iyi bir besinden ayrı tutulur, ikinci aşamada “Şarap ve kumarda insanlar için büyük bir kötülük ve ayrıca bazı zararlar vardır denilerek ilk kez içki ve kumarın kötülüğünden de söz edilir, içkili bir imamın namaz sırasında ayetleri yanlış okuması üzerine, üçüncü aşamada “Ey insanlar, sarhoş durumdayken ne konuştuğunuzun farkına varıncaya kadar namaza durmayınız anlamındaki ayet ile içkiye ilk kez sınırlı bir yasak getirilir. Son aşamada, bir içki sofrasında bazı Müslümanların kavga etmeleri üzerine “Ey inananlar, içki, kumar, dikili taşlar (putlar) ve fal okları, şeytanın işlerinden olan birer pisliktir. Bunlardan uzak olunuz ki kurtuluşa eresiniz. Şeytan, içki ve kumarla aranıza düşmanlık ve kin sokarak sizi Allah’ı anmaktan ve namaz kılmaktan alıkoymak ister. Artık vazgeçeceksiniz, değil mi? (V, 90-91)” anlamındaki ayetlerle içki içilmesi kesinlikle yasaklanmış olur.
Cahiliye döneminde içki olarak yalnızca şarap kullanıldığından, Kuranda içki yasağı ile ilgili ayetlerde şarap (hamr) sözcüğü geçerse de, Hz. Muhammed “içki üzümden olur, hurmadan olur, arpadan olur, buğdaydan olur Bu nedenle size sarhoşluk veren her şeyi yasaklıyorum’; “Her sarhoşluk veren şey, içkidir ve her içki haramdır”; gibi hadisleriyle içki yasağı konusuna açıklık getirmiştir. Ayrıca, her türlü sarhoşluk veren şeylerin haram olduğu yolunda bütün İslam bilginlerinin görüş birliği (icmâ) vardır.