Cezayir Kesimi: a. XVIII. yy sonlarına doğru Cezayirli gemicilerin giyiminden esinlenerek oluşturulmuş ve Yeniçeri ocağı’nın kaldırıldığı tarihe değin (1826) kullanılmış bir giyinme biçimi.
İlkin, gemiciler arasında kullanılan bu giyinme biçimi, giderek her kesimden genç arasında moda oldu. Cezayir kesiminde, başa sarık sarılır, bele hint ya da iran şalından kuşak dolanırdı. Üstte genellikle bürümcükten yapılmış bir gömlek olur, önü iliklenmez bele değin açık bırakılırdı. Üzerine cepken*, camadan* ya da fermene* giyilir, bunlar giyenin durumuna göre kadife, çuha vb. kumaşlardan yapılır, çoğu zaman da sırma, sim vb. ile işlenirdi. Kimi zaman cepken çıplak ten üzerine de giyilir, bu durumda sine” perçemi bırakılırdı. Altta cepkenle aynı kumaştan ya da ak dimi “den, boyu dizi aşmayan, ağı körüklü bir çakşır bulunurdu. Yazın ayaklara bir şey giyilmez ya da ayağa arkası kısa, önü ancak parmak uçlarını örten bir yemeni geçirilirdi. Beldeki kuşağın arasına yatağan bıçağı sokulur, ucu dışarıda dururdu. Bazen, bıçağın hemen yanına bir de tabanca konurdu. Kışın üste yünden yapılmış bir bornoz alınırdı.
Bir tür bıçkın giyimi olarak bir dönem çok moda olan Cezayir kesimi, 1826’dan sonra kullanılmaz olmuştur.
