Divan edebiyatı beyanındadır, Abdülbaki Gölpınarir’nın divan edebiyatını eleştiren yapıtı (1945).
Divan edebiyatının toplumdan uzak, hayallere dayanan, yaşamla ilgisi olmayan bir edebiyat olduğu yolundaki görüşleri yer verir. Kafiye ve vezne yer vermeyen yeni şiir anlayışıyla türk edebiyatının bir rüyadan uyandığını vurgular. Akıcı bir üslupla yazılan 21 bölümlük yapıt, yayımlandığı zaman tartışmalara yol açtı. Yazar, daha sonra bir yazısında (Divan edebiyatı müzesi’nin tarihçesi ve divan şiirinden günümüze kalanlar, Milliyet sanat dergisi, sayı 165, istanbul, 1976) o kitapta söylediklerinin “bir tehevvür sayhasından” (öfke çığlığından) ibaret bulunduğunu belirtir.