Ecel: 1. Yaşamın, alında yazılı olduğuna inanılan sonu; ölüm zamanı. 2. Ecel beşiği, insanın her an kayarak üzerinden aşağı düşebileceği çok tehlikeli geçit ya da can güvenliği açısından gerekli koşullardan yoksun taşıt. Ecel şerbeti içmek, ölmek. Ecel teri dökmek, tehlike ve korku içinde bulunma yüzünden bunalıma, çok büyük sıkıntıya düşmek: Sel basacak diye bütün gün ecel teri döktüler. Ecelden aman olursa, bir girişimden söz ederken “ölmezsem, ömrüm yeterse, gerçekleştiririm” anlamında söylenir. Eceli gelmek, ölümü ya da yok oluşu önlenemez bir duruma gelmek. Hastalanan değil, eceli gelen ölür. Eceline susamak, ölümüne ya da öldürülmesine yol açabilecek tehlikeli davranışlarda bulunmak: Elini tele değdirme, eceline mi susadın? Eceliyle ölmek, yaşamı doğal olarak, kendiliğinden sona ermek.
Allah’tan başka her şeyin bir başlangıcı ve bir de sonu vardır. Her canlı, Allah’ın belirlediği eceli gelince ölür Kuran’da şöyle denir: “Bir canlının eceli gelince, Allah kesinlikle onu ertelemez” “Her bir ümmetin belirli bir zamanı vardır. O zamanları gelince, onlar ne bir saat geri kalırlar ne de ileri geçerler”
Ehl-i sünnete göre, doğal olmayan ölümler de eceldendir. Mutezile mezhebiyse bu tür ölümleri, ecel daha gelmeden yaşamın yanda kesilmesi olarak kabul eder. Örneğin bir kimsenin başkasını öldürmesi, onun eceli gelinceye kadar yaşamasına engel olmasıdır; bu nedenle öldüren, Allah katında sorumludur. Ehl i sünnet bu sorumluluğu, öldürenin, yaşamı yarıda kesmesine değil, Allah’ın yasağına karşı koymuş olmasına bağlar