Eski çaÄŸda filozofların çoÄŸu aÅŸkı yalnızca bedeni bir istek olarak gördüler; ama Sokrates, Platon, Aristoteles, Stoacılar, Plutarkhos için aÅŸk, en yüce ve en ince duygu demekti. Şölen’de anlatılan Platon’un aÅŸk teorisi özellikle meÅŸhurdur. AÅŸk, güzelliÄŸin doÄŸurduÄŸu bir çekiciliktir, gerçek güzellik ise düşünce ile kavranan güzelliktir. Yeryüzünde duyusal güzellikler, gerçek güzelliÄŸin sadece kaba birer taslağı, solgun birer yansımasıdır. özellikle Descartes ve Spinoza gibi klasik filozoflarda aÅŸk, bir tutkudur ve kiÅŸi onu dizginlemek için aklını kullanarak, duru ve temiz bir duygu haline getirmelidir. Plotinos, aziz Augustianus veya Pascal gibi mistiklerde her çeÅŸit aÅŸk Tanrı sevgisine dönüşür ve her ÅŸeyin son nedeni olan bir tek sevgi vardır.
Romantizmle birlikte, Nietzsche, Schopen-hauer ve Hartmann aÅŸkı insan soyunu sürdürmek amacıyla insana kurulan bir tuzak olarak görürler. Herbert Spencer’in, aÅŸk duygusu üzerine çok ünlü bir çözümlemesi vardır. Spencer’e göre cinsel sevgide yer alan unsurlar ÅŸunlardır: 1. duygulanma; 2. hayranlık; 3. beÄŸenilme sevgisi; 4. kendine deÄŸer verme; 5. sahip olmak zevk ve duygusu; 6. daha büyük bir eylem hürriyetinin verdiÄŸi zevk; 7. sempati coÅŸkunluÄŸu.