Kurumuş bitki sapları ya da saz gövdelerinin birbirine geçirilmesiyle örülen yaygı.
Hasır yapımında en çok hası otu denen ve bataklık yörelerde yetişen bir tür saz ve söğüt çubuğu kullanılır. 2 -2,5 m uzunlukta kesilip dövülen ve özü alınan söğüt çubukları kurutulur, daha sonra ıslanarak işlenir. Pirinç hasır, pirinç sapından yapılan ve dekorasyon işlerinde ya da plaj hasırı gibi daha ince işlerde kullanılan türdür, İtalyan hasırı’ysa makinede işlenir. Hasır yer örtüleri boydan boya gerilmiş iplikler arasına iki üstten bir alttan ya da bir üstten bir alttan ince sazlar geçirilerek yapılır. Sepet, zembil, şapka, çanta, sandalye, şişe kılıfı vb. küçük eşya ise elde örülür.
Hasır eski türk evlerinde en çok kullanılan yaygılardandı. Avlunun taş ya da toprak, odaların toprak ya da tahta zemini üzerine hasır yayılırdı. Camilerin zeminine de hasır serilirdi. Eski Türkler çadırlarının altına hasır serer, üzerine de halı yayarlardı.
Hasırcılık Osmanlılar döneminde XVII. yy.’dan başlayarak önemli sanat kollarından biri gurubuna gelmişti. Yapıldığı sazın incelik, kalınlık ve türüne göre Trablus hasırı, Mısır hasırı, kaba hasır vb. adlar verilmişti. Boyanmış sazlarla hasırlara desen de yapılırdı. Yeniçeri odalarına serilen hasırların sazları Manyas’tan getirilirdi. Manyas halkı bu sazları sağlamakla görevlendirilmişti, İstanbul’da ayrı bir hasırcılar çarşısı vardı.
Hasır eskiye oranla azalmış olmakla birlikte bugün de özellikle kırsal kesimde en çok kullanılan yaygı ve eşyalardandır. Günümüzde bitkisel lifler yerine daha çok suni elyaflar kullanılarak hasır dokunmaktadır.